فریده جلایی فر- روانشناس و منتقد اجتماعی

من از زمانى

كه قلب خود را گم كرده است مى‌ترسم

من از تصور بيهودگى اين همه دست

واز تجسم بيگانگى اين همه صورت مى‌ترسم ….  فروغ فرخزاد

حرف دل زياد است و قلم توان شكل دادنش را ندارد. هر زمان كه داستان و روايت جديدى به ميان مى‌آيد، واكنش‌هاى غيرصميمانه و شايد بتوان گفت تا حدودى بيرحمانه، دل را به درد مي‌آورد. دل را به درد مي‌آورد كه چرا نمى‌آموزيم؟ چرا محبت را جايگزين كينه نمى‌كنيم؟ چرا به آوردن «فکت» عادت نمى‌كنيم و چرا به «شنيدم، از يك نفر شنيدم، مي‌گويند و …» استناد كرده و ناحقيقت را اشاعه داده ودر راهش سينه چاك مي‌كنيم؟!

به گمانم از زيستن در محيطى آزاد و قانون‌مند چيزى نياموخته‌ايم و آموخته‌هاى نادرست گذشته را همچنان به كار برده و با افتخار فرياد مي‌كنيم!! از دموكراسى نياموخته و حتا از تاريخ كهن‌مان هم نمى‌آموزيم و به دُگم بودنمان ادامه مي‌دهيم !! درست است كه آموختن دشوار است و توان و پشتكار مى‌خواهد، اما تكامل بدون آموختن امكان پذير نيست.

نگاهى به حداقل تاريخ صد ساله اخير ايران كافى است كه به ما بياموزد، تفرقه و يكپارچه نبودن به شكلى مداوم ايران و ايرانيان را از پيشرفت بازداشته و تكرار و تكرار ناكامى‌ها همچنان ادامه دارد!

از اسراييل پشتيبانى مي‌كنيم تا به ايران حمله كرده مردم بيگناه را قتل عام كند تا شايد، «شايد» حكومت فاسد را براندازد!  واقعيت‌ها را نديدن و آنها را مخدوش كردن بدليل منافع شخصى و لحظه‌اى، دردناك و خطرناك است. همان كارى كه در ابتداى سال ٥٧ براى رسيدن به قدرت و مقام كرديم، و به چنين روزگار دردناكى افتاديم.

و اما روايت دردناك ايرانيان مقيم تورنتو، گروهى بلاتكليف، نه ايرانى نه كانادايى، سرگشته در ميان دو فرهنگ و ناتوان از امتزاج و ارزش‌هاى انسانى هر دو سنت و تاريخ!

آينده را نمى‌بينيم، فرزندانمان را نمى‌فهميم و هر روز سرگردان‌تر از روز قبل هستيم. گام‌هايمان را بدون مسئوليت به نسل آينده برداشته و خيانت به آيندگان را درك نمي‌كنيم. اين پراكندگى‌ها و وارونه كردن واقعيت‌ها، سياستمداران كانادايى را به ما بد بين‌كرده ودر نهايت ما را جدى نمي‌گيرند (يكى از وزیران بسيار مهم مي‌گفت: وقتى دو ايرانى دور هم جمع مي‌شود ٤ نظر و رأى دارند)!

اين بزك كردن واقعيت‌ها ناشى از ندانستن تاريخ و فقدان نگاه درست به آينده و حس مسئوليت است.

در انتخابات اخير كانادا شاهد اين ازهم گسيختگى بوديم، آزادى بيان را با گزافه‌گويى و دروغ گويى و مخدوش كردن واقعيت اشتباه گرفته واز درك درست آزادى ناتوانيم! هرآنچه در صد سال اخير بر سر ما آمده از نتايج مخدوش كردن واقعيت و فريب مردم است! و هر روز اين خدشه داركردن واقعيت، به شكلى تازه، گروهى را فريب مي‌دهد. جا به جايى ارزش‌ها بنا بر منافع لحظه‌اى، بى‌ارزشى را به دنبال مى‌آورد.

ميان پنجره و ديدن

هميشه فاصله ايست.          فروغ فرخزاد

روزگار غريبى است، دفاع از واقعيت، برچسب «چپ» يا «جمهورى اسلامى» مى‌خورد! و اين روايت از جانب گروهى با اهداف پنهانى و مشخص همچنان ادامه دارد.

مهم نيست به كدام ايدئولوژى يا حزب گرايش داريم، بهتر است به ارزش‌هايمان به عنوان يك انسان و احترام به كرامت انسانى وفادار باشيم. واقعيت جهان امروز را بايد بررسى كرد و خطر روى كار آمدن حكومت‌هاى دست راستى را جدى گرفت.

اگر به سايت‌هاى دنياى مجازى سرى بزنيم، دچار ترس و هراس مي‌شويم، نوعى خشم ناشى از بى‌عدالتى و نابرابرى، واكنش‌هاى غيراخلاقى وغيرانسانى را بوجود مي‌آورد.

پايين آوردن ديگران سبب بالا بردن ما نمى‌شود و تنها نتيجه‌اش از هم گسيختگى بيشتر است و اين پراكندگى توان و خلاقيت كاميونيتى را كم كرده و همه و همه، چه حكومت ايران و چه سياستمداران كانادايى، به بهترين شكل سوء استفاده خواهند كرد.

* اخبار و گزارش‌های پرژن میرور را در شبکه‌های مجازی دنبال کنید.

www.persianmirror.ca