انقلابِ زشتِ ۵۷

فریده جلایی‌فر– روانشناس و منتقد اجتماعی 

چرا انقلاب كرديم؟ آيا ما مذهبى بوديم؟ آيا روشنفكران ما مى‌دانستند چه مى‌كنند؟ 

آيا زبان روشنفكران و صاحبان صدا و ادعا، براى عامّه مردم قابل فهم بود؟ آيا اكثريت ما به معناى واقعى، صحبت‌هاى خميني را مى‌فهميديم؟ 

ياخود را آنقدر “رند ” مى‌دانستيم كه او و روحانيت را كنار گذاشته و دموكراسى را به ميهن هديه مى‌كنيم؟ آيا اكثريت ما مى‌دانستيم كه دموكراسى با روحانيت آشتى پذير نيست؟ 

آيا مى‌دانستيم كه روحانيت شيوه‌ى “نان به نرخ روز خوردن” را دارد و در زمان شاه، برخى از آنها نان خور دربار بودند؟ آيا روشنفكران ما از زمان جلوتر بودند، يا فقط از اكثريت جامعه؟

آيا روشنفكر قبل از انقلاب مى‌توانست حزبى نباشد و مورد طنز و مسخره بقيه روشنفكران قرار نگيرد؟

آيا مى‌دانستيم كه روحانيت با دادن حق رأى به زنان مخالف بود؟ آيا مردان ما از همان ابتدا، براى رد حجاب همپاى زنان مبارزه كردند؟ 

آيا روشنفكران ما در خانه‌ى خودشان هم روشنفكر بودند وحرمت همسران خود را رعايت مى‌كردند؟ يا فقط در گردهمايى‌ها، دَم از برابرى زن و مرد و حقوق بشر مى‌زدند؟

آيا روشنفكران و دست به قلم‌هاى ما، شهامت انتقاد از يكديگر را داشتند؟ يا به محض انتقاد طرد مى‌شدند؟ 

آيا ما معناى مدرن و مدرنيته را مى‌دانستيم؟ 

ما مردمانى عجول، كم طاقت، تنبل در درك آزادى و رعايت حرمت انسانى و تنبل در همه چيز « يك شبه ره سد ساله پيمودن» را بيشتر مى‌پسنديم .

حوصله‌ى استدلال‌هاى منطقى را نداريم. روشنفكرى كه حزبى نباشد، روشنفكر نيست. همه بايد رئيس باشيم، يا همه بايد ما را بپذيريد، يا همه اشتباه مى كنند!!!

بعد از چهل سال كذايى ” هنوز دَر بر همان چرخ ِ فلاكت، زورگويى، ادعاهاى تو خالى …” مى چرخد.

از چاله درآمدن و به چاه افتادن ادامه دارد. جهان ما تاريك است و هيچ چيز در جاى خودش قرار ندارد. 

ابتذال را نمى‌شناسيم و به آن تَن مى دهيم !!!