اتهام آزار جنسی به علی کریم زاده بانگی، مدیر و پژوهشگر مؤسسه اصل ۱۹
علی کریم زاده بانگی، پژوهشگر ارشد و یکی از دو مدیر مؤسسه ASL19 در تورنتو، به ایراد یک مورد آزار جنسی و یک مورد به زور نگهداشتن یک فرد، متهم شده است.
علی کریم زاده بانگی یکی از پژوهشگران برجسته و فعال آزادی اینترنت در ایران، روز سه شنبه گذشته، پس از حضور در دادگاه مرکز شهر تورنتو و تفهیم اتهام آزاد شد، تا روز ۱۸ فوریه ۲۰۱۸، برای بررسی پرونده اتهامات در دادگاه حاضر شود.
به گزارش روزنامه Metro تورنتو، علی کریم زاده بانگی ۴۲ ساله، متهم است در ماه مارس ۲۰۱۶ یک مورد forcible confinement (نگهداری غیرقانونی فرد) مرتکب شده و در مورد دیگر به ایراد آزار جنسی متهم شده است.
مقامات قضایی و پلیس هیچگونه خبری در باره شاکیان و جزئیات اتهامات وارد شده به علی بانگی منتشر نکرده‌اند.
وکیل مدافع علی کریم زاده بانگی پس از حضور در دادگاه اعلام کرد علی بانگی در هر دو مورد اتهامات وارد شده بی‌گناه است.
تا روز جمعه گذشته علی کریم زاده بانگی یکی از دو مدیر سازمان «اصل ۱۹» بود. عنوان مؤسسه «اصل ۱۹» با ارجاع به ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر است. این مؤسسه کار مانیتور کردن شیوه‌های کنترل اینترنت و چگونگی شکستن موانع دسترسی به اینترنت در ایران را بعهده دارد.
مقامات مؤسسه ASL19 روز جمعه با انتشار اطلاعیه‌ای خبر دادند پس از آگاهی از اتهامات وارد شده، به علی کریم زاده بانگی، با او گفتگو کرده‌اند و وی از کلیه مسئولیت‌های خود در مؤسسه استعفا داده و هرگونه امکان دسترسی وی به اطلاعات مؤسسه ASL19 قطع شده است.
مؤسسه ASL19 از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴ با سازمان Citizen Lab در دانشگاه تورنتو همکاری می‌کرده است.
خانم Erin Lemon، سخنگوی دانشگاه تورنتو، به روزنامه «مترو تورنتو» گفته است، سازمان Citizen Lab اخیراً هیچ تعهد و ارتباط کاری با علی کریم زاده بانگی نداشته و مؤسسه ASL19 یک سازمان کاملاً مستقل بوده است.
خانم Lemon همچنین گفته است علی بانگی هرگز کارمند مؤسسه Citizen Lab نبوده است.
مؤسسه Citizen Lab بخشی از دانشگاه تورنتو و Munk School of Global Affairs است.
فکر ایجاد مؤسسه «اصل ۱۹»، توسط علی بانگی، پس از انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال ۲۰۰۹ و آغاز جنبش سبز و برقراری محدودیت‌های شدید دسترسی به اینترنت و مقابله با سانسور در ایران، به مرحله اجرا گذاشته شد.
روزنامه تورنتو استار در باره مؤسسه ASL19 و فعالیت‌های علی کریم زاده بانگی و تحقیقات او در زمینه کنترل‌های اینترنتی در ایران و چگونگی عبور از موانع دسترسی به اینترنت، در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۱۴، وی را بعنوان بنیان‌گذار مؤسسه «اصل ۱۹»، فعال حقوق بشر و کاندیدای یکی از جوایز بین‌المللی و ارزشمند حقوق بشر معرفی کرده بود.
– گزارش روزنامه تورنتو استار در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۱۴، در باره مؤسسه ASL19
– گزارش روزنامه تورنتو استار در تاریخ ۱۷ ماه می ۲۰۱۳ در باره مؤسسه ASL19
* پرژن میرور، حق کامل علی کریم زاده بانگی برای ارائه هرگونه توضیح در باره اتهامات وارد شده به او را محفوظ نگه می‌دارد.
چرا هیئت مدیره کنگره ایرانیان کانادا مشروعیت ندارد؟
هیئت مدیره کنونی کنگره ایرانیان کانادا در سال‌‌های اخیر در مورد تعداد اعضای این نهاد سکوت کرده است در حالیکه در آخرین انتخابات و مجمع عمومی کنگره کمتر از ۲۰۰ تن شرکت کرده بودند و گفته می‌شود تعداد اعضای رسمی نیز بیش از این تعداد نیست.
چرا کنگره ایرانیان کانادا نماینده «من» نیست؟
چرا در دوره‌‌های مختلف هزاران تن از ایرانیان ساکن کانادا با حسن نیت و اعتماد و امید به عضویت کنگره ایرانیان کانادا در آمده‌اند و پس از مدتی با ناامیدی و سرخوردگی اعتماد خود را به فعالیت‌های این نهاد از دست داده و عضویت خود را لغو کرده و یا تمدید نکرده‌اند؟
تکرار روایت بد و بدتر
تکرار روایت بد و بدتر
فریده جلایی فر- روانشناس و منتقد اجتماعی
هانا ارنت:
وقتى بد را انتخاب می‌كنيم، فرصت كافى براى بدتر شدن را هم به او می‌دهيم.
گويا در فرهنگ ايرانى باور به تقدير بهتر شدن بر پيشانى تك تك ما نوشته شده.
روايت مبتذل انتخابات دراين چند دهه هنوز ما را از خواب غفلت بيدار نكرده و همچنان به آن اميد داريم و به حجم قشر خاكسترى اضافه می‌كنيم.
اميد داشتن به اين كه بد را انتخاب كنيم چون بهتر از بدتر است، يك نوع فقدان شهامت براى روبرو شدن با واقعيت است و روبرو شدن با واقعيت نياز به قبول مسئوليت دارد .
ابراهيم گلستان:
در گذشته رسم بوده كه مساجد را با دو گلدسته و يك گنبد مى‌ساختند، حالا با يك گلدسته مى‌سازند و دو گنبد!
تكرار قهرمان سازى ادامه دارد، اما قهرمانى يافت نخواهد شد. روزگار قهرمان‌ها به پايان رسيده و اين مسئوليت تك تك ماست كه قهرمان خود باشيم.
از قهرمان شدن نبايد هراس داشت. قهرمان شدن تنها و تنها مسئوليت و انديشيدن می‌طلبد كه هر دو كارى است بس دشوار.
داستايوفسكى :
سقف آزادى رابطه مستقيم با قامت فكرى مردمان دارد، در جامعه‌اى كه قامت تفكر و همت مردم كوتاه باشد سقف آزادى هم به همان نسبت كوتاه می‌شود.
تك تك ما ديكتاتورهاى كوچكى هستيم كه در مبارزه با ديكتاتورى شكست خورده‌ايم. چون براى مبارزه با ديكتاتورى بايد ديكتاتور نبود.
گويا چندين دهه كافى نبوده كه در آيينه به خود نگاه كرده و بپذيريم كه همه‌ى ما، در ايجاد وضعيت كنونى وطن‌مان مقصريم، چه آنها كه فرياد زدند و چه آنها كه سكوت كردند، همه و همه.
كامو:
انسان تنها مخلوقى است كه از بودن آنچه هست سر باز مي‌زند.
چند بار بايد به بد در برابر بدتر رأى داد؟ چند بار بايد به خون جوانان سرزمينمان پشت كرد؟
اميد به داشتن فردايى بهتر در تاريكى مطلق، انكار واقعيت است.
تا به كى بايد با هم درگير شويم و يكديگر را لگدمال كنيم؟ لگد مال كردن بر سر جايگاهی كه وجود ندارد. لگد مال كردن براى رسيدن به بالايى توهمى.
گروهى يكديگر را به نابودى مى‌كشانند و گروهى كنار نشسته نظاره می‌كنند (فرد گرايى بيمار گونه). وما آرام آرام از پا در می‌آييم. نه بدست ديكتاتورهاى بزرگ، بلكه به دست جهالت و خود بزرگ بينى ديكتاتورهاى كوچك حقير!
براى دانستن اين كه به كجا می‌رويم بايد بدانيم از كجا آمده‌ايم.
فرياد آزادى سر می‌دهيم اما حتا در جهان آزاد اين سو، تحمل يكديگر را نداريم. آزادى ميان آنها كه با هم همفكرند، آزادى نيست، آزادى بايد شامل تمام مخالفان ما هم باشد.
و همچنان در سوى غلط تاريخ ايستاده‌ايم.
فروغ فرخزاد:
گروه ساقط مردم
دل مرده و تكيده و مبهوت
در زير بار شرم جسدهايشان
از غربتى به غربت ديگر مى‌رفتند
و ميل دردناك جنايت
در دستهايشان متورم می‌شد.
